Prikkels

De decembermaand met de feestdagen is in zicht, de Sint is in het land en in de familie zijn veel feestjes te vieren. Deze maanden zijn altijd druk en vol in huize Wonders. En net als de Sint probeer ik mentaal en fysiek niet ozosnel te gaan. Al heb ik gisteren wel al een kerstboom in huis gehaald 😉

Een tijd ook met Sint- of kerstmuziek in de winkels, lampjes die schijnen en knipperen, waarin het weer en de temperatuur van aangenaam naar ineens koud kan gaan, waar er meer drukte is van mensen en ook van dingen die staan te gebeuren op bijvoorbeeld de school van de jongens. Allemaal externe en interne prikkels. Ik ben altijd al wel gevoeliger geweest voor bepaalde prikkels, maar na de operatie in mijn ruggenmerg is dit versterkt.

Mijn neurologische systeem is veranderd en anders geworden. Hierdoor komen prikkels intenser bij me binnen. Met name vanuit beweging/ evenwicht, auditief en visueel. Deze prikkels hebben dan bij mij ook weer invloed op het fysieke. Mijn hoofd wordt wattig, kan moeilijker focussen en op woorden komen, moeite met dubbeltaken, krijg het koud/rillerig, maar ga ook zweten alsof je je grieperig voelt, mijn benen voelen zwaar en instabiel, heb een verhoogde hartslag, mijn spierspanning stijgt waardoor ook weer meer pijn optreedt, de pijn in mijn nek en arm is intens en branderig, ik kan niet ontspannen, gevoel alsof ik in de overlevingsstand sta, en ben emotioneler. Het feit dat ik dit rijtje zo kan benoemen, geeft aan dat ik er steeds meer bewust van ben. Al die prikkels vullen mijn interne sensorische emmer. Die is kleiner geworden door de operatie. De constante pijn en lage energie zorgen ook dat er weinig in de emmer kan.

Mijn emmer is dus al gevuld met van alles en gedurende de dag, door invloed van interne (pijn, vermoeidheid, emoties) en externe prikkels, raakt deze overvol en is deze ook moeilijker weer leeg te maken. Bij de ergotherapie leer ik nu dempingstechnieken en compensatiestrategieën, zodat mijn emmer niet overstroomt. Veel herken ik vanuit mijn voorgaande werk én toch kan ik het niet zelf bedenken. Adviezen die ik toen bij mijn leerlingen toepaste en nu zelf mag gaan ervaren wat bij mij past en helpend is.
Veel doe ik al steeds meer op automatisme. Zoals goed gaan zitten bij lang staan, mijn hele lijf meedraaien bij handelingen, uit de situatie stappen of oordoppen in. Ook bij thuiskomst doe ik meteen mijn schoenen uit om me beter te kunnen focussen en zorg ik dat ik warme voeten heb, soms gaat bewust de radio aan als de jongens op zoek zijn naar LEGO-blokjes tijdens het bouwen, zodat dat geluid gemaskeerd wordt. Ik loop in de supermarkt aan dezelfde zijde in de gangen om zo min mogelijk wisselende visuele prikkels te krijgen. Als ik de jongens van school haal, sta ik aan de zijkant en kijk niet naar de vele kinderen die de school uitkomen. Dat is visueel te veel. De jongens weten waar ik sta en komen naar mij toe. Laatst zat ik met het kinderfeest van Jip in een zwembad met mijn noice cancelling koptelefoon op. Het hielp enorm, maar voelde ook ergens gek om in je bikini en koptelefoon door het zwembad te lopen. Toch deed ik het en liep ik langs het zwembad af. Daar kwam ik een andere man tegen met ook een koptelefoon op. We glimlachten en knikten naar elkaar, herkenning. Ook een soortgenoot 🙂

Het is ervaren en doen wat helpend en passend is voor mij. En als ik dan even naar een feestje ben geweest, met volop pijn terug naar huis ga, de prikkels worden gedempt doordat ik thuis op mijn spijkermatje ga liggen en zorg voor genoeg warmte. Dan voel ik me toch een beetje trots dat hetgeen wat ik op dat moment heb ingezet goed voor mij uitpakt. Geen garantie voor een volgende keer, maar al doende probeer en leer ik.

Deze feestmaanden is een goede periode om mijn eigen ontprikkel-pakket verder te gaan vormgeven. Een noodpakket aanvragen bij de Sint is niet nodig. Er is geen paniek. Af en toe een keer goed doorademen zoals de Hoofd Piet. Ik red me wel. Op mijn eigen manier, in mijn eigen tijd en met mijn eigen strategieën die ik nog verder ga ontdekken.