Kleine stapjes

“Stap voor stap” en “Kleine stapjes zijn ook stapjes.” Iets wat vaak gezegd wordt bij een persoonlijk proces wat gaande is. Om de moed erin te houden, een soort van steun te geven of om aan te geven dat je goed bezig bent. En het is ook zo dat kleine stapjes waardevol zijn. Dat zie je niet altijd als je er middenin zit. Fijn en goed als de omgeving je bewust maakt van de stapjes die gezet zijn.

De afgelopen weken voelde het voor mij even als wat stappen achteruit. Vol goede moed dacht ik de laatste ergotherapie sessie te hebben, maar er zijn nog aandachtspunten waaraan gewerkt moet worden. Ook ben ik weer begonnen met fysiotherapie om te bekijken of mijn belastbaarheid van mijn arm/hand iets verhoogd kan worden. Dus schouders eronder en aan de slag. Het is en blijft allemaal hard werken, en dan huppelt het mentale aspect ook nog ergens rond, maar uiteindelijk is het allemaal voor een goed doel en zet ik wel degelijk stapjes in de goede richting.

‘Nee zeggen lukt mij goed’. Deze stelling kan ik moeilijk onderschrijven en daarin heb ik nog wel wat stappen te maken. Staat iets of iemand wat verder van me weg, dan lukt het me beter om nee te zeggen. In mijn eigen kring ga ik toch eerst proberen om het op een bepaalde manier passend te maken: randvoorwaarden opstellen, rekening houden met mijn rustmomenten, hersteltijd incalculeren etc. Maar dat gaat echt niet altijd, er is dan geen keuze en het antwoord is: “helaas, ik kan niet”. Blijft lastig en soms ook een beetje pijnlijk, omdat het weer zo’n besef moment is dat het anders is dan voorheen. Volgens Ferry maak ik wel degelijk stapjes in het aangeven van mijn grens in mijn nabije kring. En heel af en toe ontstaat er ook wat ruimte voor iets spontaans. Dat is ook een fijne stap om te ervaren.

Dat de vanzelfsprekendheid weg is gevallen, blijf ik moeilijk vinden om te accepteren. Bijvoorbeeld tijdens carnaval. Ik heb dit jaar heel goed gespreid en gedoseerd wat carnaval gevierd. Heb daar ook enorm van genoten! Onderschat wel nog de impact van de nevendingen zoals een optocht kijken. Leerpuntje. En er was ook nog een wens om een avondje mee op pad te gaan met vrienden. Vooraf aangegeven dat ik het op dat moment bekijk, maar de intentie er wel is om te komen. Op de dag zelf komt mijn grootste dilemma: ik wil zo graag maar lijflijk ben ik echt op. Alles doet pijn in mijn lijf. “Oké, dan gaan we heel even”, zeg ik tegen Ferry. Dan moet hij al lachen. “Heel even bestaat niet bij jou als je het leuk hebt. Het is vaak alles of niets. Ik ga met je mee als je gaat, maar jij maakt de beslissing.” En met pijn in mijn carnavalshart besluit ik dat het goed is om niet te gaan. Ik weet en voel uiteindelijk dat het ook de beste beslissing is, maar vanuit gevoel heb ik ook verdriet omdat mijn lijf het bepaald. Toch een acceptatie dingetje. Maar de positieve stap is wel dat ik naar mijn lijf heb geluisterd en dat voelde toch ook wel goed.

Ook hele kleine stapjes in mijn voldoening van de dag. Sprak een lotgenoot en de revalidatie arts over mijn zoektocht naar de zinvolle daginvulling en zij gaven beiden aan dat ik veel te groot denk. Kleiner kijken, kleinere doelen, kleinere taken en daar proberen de voldoening uit te halen. Vooral voldoening halen uit dingen die ik leuk vind en van de ergotherapeut het advies dat moment ook bewuster gaan inplannen. Een stapje in bewustwording.
Dus naast het oefenen met borduren ben ik iets nieuws gaan oppakken. Ik word altijd vrolijk van bloemen in de tuin met de bijtjes en de vlinders dus heb ik bloembollen en bloemzaden gekocht. Maar eerst moet er een hoop onkruid worden verwijderd. Dus heb ik een poging gedaan om in de tuin te werken. Jullie lezen het goed: ik heb in de tuin gewerkt! Wie had dat gedacht. Mensen in mijn omgeving weten dat ik totaal geen groene vingers heb en planten bij mij eerder doodgaan dan levend blijven. Maar na 41 jaar wordt het toch eens tijd om te ontdekken of ik er iets van kan 😉 Ik werd geïnspireerd door een project in kleine stapjes op te delen. Dus niet de gehele tuin onkruid vrij maken, maar stukje voor stukje in mijn eigen tempo en mogelijkheden met tussendoor voldoende rust. Stap voor stap.

Verder maakte ik de stap om aan de jongens te vragen wat de grootse verandering is van de mama voor de operatie en na de operatie. Het antwoord was simpel: “Jij moet nu alles plannen, meer rusten en slapen en sommige dingen kan je niet en sommige kan je wel.” En door het simpele antwoord van de jongens ervaarde ik zelf dat ik een grote stap of misschien wel stappen heb gezet in mijn hele proces. Al met al kan en mag ik daarop trots zijn. En naast al die genomen stapjes neem ik ook de wijsheid in acht die ik van een lieve vriendin op een tegeltje kreeg: ‘Rust is ook een actie’