Vakantie, veerkracht & zelfzorg

Vakantie is een tijd van niets moeten, leuke dingen doen en rustig aan. Ik hou er ook van. Al vraagt het mij vooraf voortaan denkwerk. Wanneer is er een activiteit en wanneer pak ik mijn rustmoment? Hoe pak ik het aan? Wat heb ik nodig? Welke hulpmiddelen moeten er mee? Waar kan ik iemand anders voor vragen? Zijn er aanpassingen nodig voor het avond eten? Welke keuzes kan ik het beste maken ten aanzien van huishoudelijke taken en persoonlijke afspraken? Het vraagt dus wel wat voorbereiding voor mezelf, maar ook voor Ferry. Hij is daarin toch mijn spiegel en sparringpartner hoe ik bepaalde dingen het beste kan doen en aanpakken.

Een paar weken geleden was het meivakantie voor de jongens. We keken er naar uit, geen wekker en geen gehaast in de ochtend. Dat doet me altijd goed. Toch moet ik de eerste dagen van iedere vakantie altijd wennen aan het nieuwe ritme en schakelen met iedereen thuis.
De eerste week van de meivakantie moet Ferry nog werken en ik besef gaandeweg de dagen steeds meer dat alleen thuis zijn met de jongens veel vraagt van mij. En dan kunnen ze al heel veel zelf, gaan ze er ook zelf op uit en spelen ze veel buiten, maar de extra prikkels, drukte en dat ik zelf meer moet doen en regelen is belastend. Het emmertje loopt snel over, meer pijn, laag in energie en lage draagkracht. De eerste signalen die ik niet wil hebben, maar er wel degelijk zijn. Moe, mopperig en ongezellig ben ik dan.
Halfweg de week stond een afspraak met de ergotherapeut gepland en legde bovenstaande voor. Samen een lijstje gemaakt met wat ik de volgende keer in een vakantie niet meer moet doen, maar ook dingen inzetten die mij kunnen helpen om de last te dragen. Zoals koptelefoon met noice cancelling gebruiken, jongens ergens laten spelen (=hulp vragen), maar ook dat ik zelf de ruimte uit stap als het te veel of te druk is en niet te veel afspraken plannen. Zelf leren die regie te pakken en zelf de juiste hulpmiddelen leren gaan inzetten.

Ook een nieuw hulpmiddel wat ik steeds meer gebruik is mijn eigen zitplek. Na heel wat zoekwerk heb ik een heel fijn lichtgewicht draagbaar uitklapkrukje gevonden. Waarbij ik nog enigszins op ooghoogte zit als de anderen staan, ik in een goede zithouding zit en de belasting op mijn lijf wordt verminderd. Ik ben er heel blij mee. Een hulpmiddel wat ik veel gebruik. Laatst zei iemand met medelijden: “Och en je bent nog zo jong en dan zit je daar maar.” Ik keek verrassend op, want ik zie mijn krukje als iets waardoor er weer meer mogelijkheden zijn en komen. Zoals Paasop. Ik had geregeld dat het krukje mee naar binnen mocht. De eerste keer zo in het openbaar gebruiken was toch een acceptatie-dingetje en even spannend. Maar zoals m’n vriendin zei: ”Hup uitklappen en gaan zitten, dan heb je de drempel genomen en boeien wat anderen ervan zeggen”. Precies wat ik nodig had.

Deze meivakantie zijn we met het gezin een paar daagjes naar Londen geweest. Dat was erg leuk en ook intensief. Voor veel mensen zijn een paar dagen in een grote stad intensief. Het verschil zit erin dat bij mij de fysieke en energetische grens sneller is bereikt en het herstel daarvan langer duurt. Maar door die dingen wel te ondernemen krijg ik ook energie terug en we hebben door ervaring geleerd wat voor mij helpend is. Zo reizen wij rustig met na 1,5 uur een tussenstop en vaak met een extra overnachting. Deze keer hadden we in Calais geslapen en de volgende dag de boot genomen. Op pad in Londen ging een picknickkleed mee om rust te kunnen pakken. En met de heerlijke zon was het geen straf om in de vele parken te gaan liggen. Ik draag geen rugzak, tas of iets dergelijks, omdat het lopen al genoeg vraagt en het extra aan gewicht belastend is voor mijn nek. Zodra ik ergens kan zitten, ga ik zitten en ik draag een warmtepleister om mijn spieren minder te laten verkrampen. Bij thuiskomst in het appartement ging ik op een spijkermatje liggen om mijn neurologische systeem enigszins tot rust te brengen. Iedere avond lag ik vroeg in bed. Heel ongezellig voor Ferry, hoewel ik daar zelf meer last van had dan hij. In de ochtend namen we de tijd om op te staan en onszelf klaar te maken voor de dag. En eenmaal weer thuis worden er ook hersteldagen ingepland. Aanpassingen die al steeds meer gewoontes zijn geworden. En dat is fijn om te ervaren.

Tijdens een vakantie maken je hersenen veel ‘gelukhormonen’ aan, zoals serotonine en dopamine. Thuis is dat voor mij anders. Één van de dingen die ik daarom als opdracht kreeg van de ergotherapeut is om kleine mentale activiteiten in te zetten. Zij geven een boost voor verhoging van de veerkracht, stressvermindering en verlaging van prikkels. Ik heb ze omgedoopt naar ‘geluksmomentjes’. Heb specifiek vier mini activiteiten gekozen om deze bewust te gaan in zetten: zingen van of luisteren naar een leuk lied, kijken naar en bewonderen van de lucht, drie positieve ervaringen van de dag herinneren en opschrijven, een leuk citaat of gedicht zoeken en dit lezen. Dus thuis ben ik steeds een beetje bewuster de geluksmomentjes aan het zien, ervaren, voelen en beleven. Om dat ‘gelukhormoon’ langer bij me te houden, ook al is het geen vakantie.