Tussen rouw en groei

Rouw is rauw, puur, het komt en het gaat, vaak onverwachts. Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik rauw op mijn dak de diagnose kreeg dat er een tumor was gevonden. Jip die toen afscheid nam van de kleuters en doorging naar de middenbouw en nu in deze zelfde week drie jaar later afscheid neemt van de middenbouw en doorstroomt naar de bovenbouw. Mijn hoofd zegt dan ‘het is al drie jaar geleden’, mijn omgeving zegt vooral ‘het is nog maar drie jaar geleden’. Er is een hoop gebeurd in die drie jaar tijd en ondanks dat ik veel schrijf om het te verwerken, laat ik het niet altijd toe. Is dat dan nodig? Voor mij wel.

Ik merk namelijk dat ik onvoldoende aan mezelf toe kom voor verwerking, acceptatie en zinvol bezig zijn. De berusting is er niet. Ik dender, met geleerde aanpassingen van de ergotherapeut, door maar de voldoening blijft weg. Hoe moet ik dat aanpakken? Wat past bij mij? Waar word ik gelukkig van? Ook mijn werk is weggevallen. Wat kan ik? Waar kan ik trots op zijn? Weet dat ik het uit mezelf moet halen, maar hoe? Merk dat ik daarin vastloop en het een terugkerend patroon is. De behoefte blijft om zinvol bezig te zijn, maar besef me ook steeds meer dat daaronder ook nog een stuk verwerking ligt. Verdriet blijft ergens in mij aanwezig. En ik weet dat het er mag zijn, maar daarin pak ik nog te veel terug op de oude Janne. Doorgaan, waardoor er dus nog geen ruimte is voor zinvol bezig zijn.

Een paar maanden geleden ben ik op advies van de huisarts terecht gekomen bij een rouwtherapeut. Voor het leren omgaan met het verlies van mijn gezondheid en werk. Ook voor vragen rondom mijn (andere) toekomst, identiteit en de impact op mij. Levend verlies noemen ze dat. Daar zal ik een andere keer meer over schrijven.
De rouwtherapeut gaf mij een Chinese vingerval. Een stukje geweven riet waar je aan beide zijdes je wijsvingers instopt. Dan trek je beide vingers naar buiten en wat gebeurd er dan? Je kan geen kant meer op met je vingers, muurvast. Een visualisatie voor mij om bewust te maken dat ik veel te hard aan het werk ben, alles geef, maar dat het niet helpend is. Want hoe kom je weer uit de Chinese vingerval? Door je wijsvingers rustig naar elkaar toe te bewegen ontstaat er weer ruimte en meer mogelijkheden. Daar waar ik ook heen mag gaan bewegen.
In die nacht schreef ik onderstaand gedicht. Een persoonlijk kwetsbaar beeld om aan te geven waar mijn struggle zit in mijn lijf.

Het luik in mijn buik

Er zit een luik in mijn lijf,
je ziet hem niet, maar ik voel hem wel,
diep verscholen in mijn buik,
dat is het luik.

Een luik waar ik niet bij kan,
of misschien wel niet durf,
een spanningsveld in mijn buik,
dat is het luik.

Als ik reik naar dat luik,
trekt het zich verder van me weg,
het wordt zwaarder, intenser in mijn buik,
dat is het luik.

Wat zit er achter dat luik?
Is het groot, of misschien klein?
Die gedachte geeft openheid,
een gevoel van ruimte in mijn buik,
dat is het luik.

Er is meer achter het luik,
verdriet en gemis,
een eng gevoel in mijn buik,
dat is het luik.

Soms raak ik het aan,
en staat het even op een kier,
tranen stromen,
een gevoel van verlichting in mijn buik,
dat is het luik.

Daarna sluit het weer,
wachtend tot het opnieuw opengaat,
steeds een stukje verder, dieper,
kijken en voelen wat er achter zit,
in mijn buik —
dat is mijn luik.

Het liefste wil mijn hoofd al ver vooruit zijn, een denkbeeldig vlaggetje zetten waar ik heen kan gaan. Toch moet ik dat gaan loslaten, vooral door deze zoektocht heen gaan en gaan merken wat het me de komende tijd gaat brengen. Dat vind ik heel spannend, want dan moet ik meer de controle gaan loslaten, minder denken en meer gaan voelen. Precies wat de Chinese vingerval mij ook vertelde. Met wat ik nu leer bij de rouwtherapeut komt er al een beetje meer berusting. Dus ergens tussen de rouw en de rauwheid is er weer ruimte voor groei.