Ontdekkingen

Een periode van rust en ruimte waarbij het tempo wat lager ligt, zoals vakantie, zorgt vaak voor nieuwe ontdekkingen. Bij jezelf, bij anderen en in je omgeving. Vaak borrelen er nieuwe ideeën op, ben je wellicht meer bewust van wat je wel of niet wilt of ga je iets aanpakken. Op ontdekking gaan in je vertrouwde of in een nieuwe omgeving zorgt vaak voor mooie dingen, zet je weer met beide benen op de grond en geeft je een basis om weer verder te gaan.

Mijn zomervakantie begon weer zoekend en onrustig door mijn eigen afstemming samen met de jongens thuis. Daarnaast was mijn energie zeer laag en fysiek meer pijn, maar ik was me er nu sneller dan voorheen van bewust om geen (sociale) afspraken te plannen en vooral rust en ruimte te creëeren. Die laatste twee heb ik goed voortgezet tijdens onze fijne vakantie in Frankrijk. Niks moet, niksen mag.

Daardoor ontdekte ik dat een groot deel van mijn innerlijke pijn zit in het verlies van mijn werk. Als ik er aan denk, voel ik meteen de tranen achter mijn ogen branden en ontstaat er weer die knoop in mijn buik. Het verdriet zit hem niet dat ik volledig arbeidsongeschikt ben geraakt, want dat heeft me rust en duidelijkheid gegeven. Ergens denkt mijn hoofd soms nog wel dat een betaalde baan kan. Dan kom ik mezelf bijvoorbeeld fysiek tegen bij iets simpels als het verwijderen van een splinter uit Mees zijn hand. De fijne motoriek die nodig is om het pincet in eenzelfde houding vast te houden en de beweging te maken om hem eruit te halen, het voorover gebogen zitten en de nekpositie maken dat er vrij snel veel pijn is in mijn nek/arm en mijn hand kan eigenlijk de handeling ook niet uitvoeren. Dat is confronterend, maar ook nodig om mijn hoofd weer goed te koppelen aan mijn lijf, wat mijn lijf kan en wat ik nodig heb.
Wat maakt dat het verlies van mijn werk zo’n innerlijke pijn geeft? Hierdoor is een deel van mijn identiteit verloren gegaan en ook een stukje waar ik mijn kwaliteiten, interesses en ambities in kwijt kon. Een manier van leven wat voor veel leeftijdsgenoten normaal is. En daar zit de pijn, die moeilijk te accepteren is. Wie ben ik dan? Wat kan ik nu? Wat heb ik te bieden? Heb ik nog wel wat te vertellen? Dat is nog een lopend proces, maar het feit dat ik er bewust van ben is een begin.

Verder ontdekte ik deze zomer dat, ondanks de aanwezige fysieke pijn, een wandeling in de natuur mij goed doet. Niet ver en ingewikkeld. Vaak met een podcast in mijn oren, soms ook niets. Vaak alleen, soms met een ander. En iedere vorm is voor mij helpend. Kijken naar de lucht en de veranderingen in de natuur. Even de focus daardoor op iets anders.
Zo heb ik de afgelopen maanden ook geleerd en ontdekt om steeds meer ademwerk toe te passen. Altijd in een liggende positie om mijn lichaam en vooral nek te ontlasten. Leren stilstaan bij mijn lichaamssignalen, wat rust te creëren in mijn lijf en brein en ook meer mijn gevoel te voelen in plaats van dat mijn denken het overneemt.

Ook een ontdekking in proces is dat ik ervaar dat het goed is om hulpmiddelen in te zetten. Voor mijzelf is dat toch iedere keer een spanningsmoment om die eerste stap in een nieuwe omgeving te maken. Omdat de focus dan ligt op de beperking en dus ook zichtbaar wordt voor de omgeving. En ergens is dat ook goed, omdat je aan de buitenzijde niets bij mij ziet.
Zo ben ik steeds meer een sling gaan dragen voor mijn arm. Eerst alleen op momenten als ik al ontzettend veel pijn had, daarna als ik lang moest zitten in bijvoorbeeld een auto, tot aan activiteiten/ situaties die fysiek en mentaal (prikkels) veel van mij vragen, zoals het bezoeken van een marktje. Iedere keer een stapje verder in het dragen en vergroten in een andere omgeving. Durven en doen.
Jip vertelde dat een vriendje aan hem vroeg wat ik met mijn arm heb gedaan en dat hij niet wist wat hij moest antwoorden. Dus ik vroeg aan Jip waarom hij denkt dat ik op sommige momenten een sling draag. “Voor je arm”, zei hij. “Precies. Zo krijgt mijn arm meer rust.” Ik word bevestigd in het gebruik dat de kleine hulpmiddelen helpen, toch is er die drempel om het meer te gaan gebruiken. Dus Jip geef de volgende keer maar als antwoord dat het goed is voor mijn arm en voor mama 😉

En komende woensdag ga ik alleen op ontdekking door twee nachtjes weg te gaan naar een hele kleine natuurcamping. Lezen, schrijven, wandelen en vooral genieten. Ergens vind ik het alleen weggaan ook een beetje spannend, maar ik denk en voel dat dit heel goed is voor mezelf en ook voor mijn proces. Ontdekken en ervaren wat dit met mij doet. Heel benieuwd naar.

Bovenstaande ontdekkingen besprak ik afgelopen week met mijn rouwtherapeut. De ene ontdekking is leuk en het andere is soms wat moeilijk voor mij. Zij maakte mij bewust dat de leuke en de moeilijke dingen er allebei mogen zijn, naast elkaar zelfs, en dat ik aan beiden aandacht mag en moet geven. Zonder oordeel naar mijzelf. Dat zorgt bij mij voor energie en ruimte. Wat nodig is voor mijn proces in het verlies, verdriet, en wat ik wil en kan. Een kleine beginnende basis om op verder te bouwen en verder te gaan ontdekken!